Γεωμηχανική ... ώρα μηδέν!


Έφτασε ο καιρός που πρέπει να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας περί το θέμα της γεωμηχανικής. Να σταματήσουν τα ψέματα, η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση. Επιστήμονες, κυβερνητικοί φορείς και οικολογικές οργανώσεις να πάρουν θέση για την γεωμηχανική, να υπάρξει δημόσιος διάλογος και να πραγματοποιηθούν έρευνες για τις επιπτώσεις της..

Η επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη στο αν πρέπει να χρησιμοποιηθεί η γεωμηχανική ως λύση για το πρόβλημα της υπερθέρμανσης και των κλιματικών αλλαγών. Οι επιστήμονες και ερευνητές που είναι ενάντια στην γεωμηχανική χαρακτηρίζουν τις λύσεις που προτείνει ως ακραίες, περίεργες, επικίνδυνες και πριν εφαρμοστούν να μελετηθούν πρώτα οι συνέπειες τους.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και ήδη βρίσκονται σε εφαρμογή δύο από τις λύσεις που προτείνει η γεωμηχανική. 
Αμερικάνικη ιδιωτική εταιρεία άρχισε και επίσημα τη διασπορά σιδήρου στους ωκεανούς για τη ανάπτυξη φυτοπλαγκτόν σύμφωνα με τη μέθοδο Geritol. 
Το δε φαινόμενο της διασποράς μικροσωματιδίων αλουμίνιου στην ατμόσφαιρα ως ηλιακή ασπίδα ( ή αλλιώς φαινόμενο chemtrails ) συμβαίνει εδώ και μία δεκαετία περίπου ( US PATENT 5,003,186) . Αν και υπάρχουν αμέτρητες μαρτυρίες, στοιχεία και εργαστηριακές αναλύσεις όπου τεκμηριώνουν το φαινόμενο αυτό, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται ως θεωρία συνομωσίας.
Σχέδιο GERITOL 
Όλα ξεκίνησαν πριν από μια δεκαετία ( και περισσότερο ) από τον ωκεανολόγο John Martin όπου σε μία διάλεξη του δήλωσε :
"Δώστε μου τη μισή ποσότητα από το σίδηρο που χωρά σε ένα τάνκερ και εγώ θα προκαλέσω μία νέα εποχή των παγετώνων".
Ο John Martin κατέληξε στο συμπέρασμα αυτό μετά από μελέτες στο Νότιο Ωκεανό όπου παρατήρησε ότι η μικρή ποσότητα φυτοπλαγκτόν που παρουσιάζει ο
ωκεανός εκεί οφείλεται στη μικρή ποσότητα σιδήρου, βασικό συστατικό για την ανάπτυξη του φυτοπλαγκτόν. 
Το πλαγκτόν απορροφά μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα. Οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης προσέγγισης πιστεύουν ότι η
ενίσχυση της ανάπτυξής του στον Νότιο Ωκεανό θα καθαρίσει σημαντικά την ατμόσφαιρα από το επικίνδυνο για τη θερμοκρασία του πλανήτη αέριο θα παρασυρθεί στον βυθό της θάλασσας και θα παγιδευτεί εκεί για εκατοντάδες χρόνια.
Προσθέτοντας σίδηρο, υποστηρίζει ο John Martin, η θερμοκρασία του πλανήτη θα μειωθεί, αφού θ' αναπτυχθούν αποικίες πλαγκτόν οι οποίες θα καταναλώνουν CΟ2.
Πηγή φωτογραφίας: εφημερίδα «Το Βήμα» 
Πειράματα στους Ωκεανούς 
Εδώ και μερικά χρόνια ομάδες ερευνητών από πολλά κράτη έχουν αρχίσει να πραγματοποιούν μελέτες σκορπίζοντας στην επιφάνεια του ωκεανού σίδηρο ο οποίος λειτουργεί σαν «λίπασμα» ενισχύοντας την ανάπτυξη του πλαγκτόν. Οι μελέτες γίνονται στον Νότιο Ωκεανό, ο οποίος λόγω βιοχημικών ιδιαιτεροτήτων παρουσιάζει μεγάλη έλλειψη σιδήρου. Στις 5 Ιανουαρίου 2002, ένα ερευνητικό σκάφος του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Scripps, ξεκίνησε από τη Νέα Ζηλανδία με προορισμό το Νότιο Ωκεανό. Φτάνοντας εκεί, έριξαν 2,7 τόνους ρινισμάτων σιδήρου στη θάλασσα, θέλοντας να διερευνήσουν τι επιπτώσεις θα είχε αυτό στο θαλάσσιο περιβάλλον.
Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο ωκεανογράφος Kenneth Coale. Θεωρεί ότι το πείραμα σημείωσε επιτυχία, αποδεικνύοντας ότι με σχετικά μικρές ποσότητες σίδηρου θα μπορούσαν ν' αναπτυχθούν τεράστιες εκτάσεις με φυτοπλαγκτόν. Πιο συγκεκριμένα ο Coale εκτιμά ότι μόλις 450 γραμμάρια σιδήρου θα μπορούσαν ν' αναπτύξουν αρκετό φυτοπλαγκτόν ώστε να δεσμευτούν 45,4 τόνοι CΟ2. Η αμερικάνικη πατέντα 5,397,553 καταχωρημένη στις 14 Μαρτίου 1995 με τίτλο ΄΄Method and apparatus for sequestering carbon dioxide in the deep ocean or aquifers΄΄ περιγράφει ακριβώς τη μέθοδο αυτή.
Πλήρη Εφαρμογή του Σχεδίου GERITOL
Την εφαρμογή του σχεδίου Geritol ανέλαβε η αμερικάνικη εταιρεία Planktos Inc. που εδρεύει στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ και με γραφεία στην Ευρώπη. 
Με το ειδικά διαμορφωμένο σκάφος της, το Weatherbird II ταξίδεψε στον Ειρηνικό Ωκεανό, 350 μίλια έξω από τις ακτές των νησιών Γκαλάπαγκος και έριξε με τη βοήθεια μιας μάνικας, ένα μείγμα από σκόνη κόκκινου σιδήρου και νερού μέσα στη θάλασσα.  Οι ειδικοί ευελπιστούν ότι ο σίδηρος θα οδηγήσει στη δημιουργία πλαγκτόν και μάλιστα σε ποσότητες τέτοιες που θα είναι ορατές από το διάστημα. 
Στόχος είναι να δημιουργηθεί πλαγκτόν επαρκές να απορροφήσει μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. 
Πιο συγκεκριμένα σκοπεύουν να ριχτούν στην θάλασσα 100 τόνοι σιδήρου, όπου θα δημιουργηθούν 50-60 εκατομμύρια τόνοι πλαγκτόν , ποσότητα που υπολογίζεται ότι τελικά θα μπορέσουν να απορροφήσουν 3-5 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα.
Αντιδράσεις για τις Επιπτώσεις
Οι επιπτώσεις του σχεδίου κάθε άλλο παρά ξεκάθαρες είναι. Παρ' όλα αυτά η εταιρεία προχωρεί στο σχέδιο της κανονικά. Οι επιστήμονες δείχνουν επιφυλακτικοί, υποστηρίζοντας ότι γνωρίζουμε πολύ λίγα για τους ωκεανούς ( μόνο το 10 % ) ώστε να μπορούμε να προχωρήσουμε σε ανάλογα πειράματα μεγάλης κλίμακας. 
Η εφημερίδα « ΤΟ ΒΗΜΑ » στις 28/01/2007 σε άρθρο της για την γεωμηχανική αναφέρει : .... « Ωστόσο οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμη με βεβαιότητα αν λειτουργεί ακριβώς όπως προβλέπουν τα μοντέλα και οι προσομοιώσεις. Κατ' αρχάς δεν είναι βέβαιο ότι όλο το διοξείδιο του άνθρακα θα οδηγηθεί στον βυθό. Αυτό συμβαίνει όταν καταναλώνεται από τους μικροοργανισμούς που ζουν σε  μεγαλύτερο βάθος, το πλαγκτόν όμως της επιφανείας αποθηκεύει το διοξείδιο του άνθρακα τον χειμώνα αλλά το απελευθερώνει ξανά την άνοιξη επιστρέφοντάς το στον αέρα. Ερευνητές οι οποίοι έχουν ασχοληθεί με τη μελέτη της συγκεκριμένης πρότασης, όπως ο Κεν Μπούσλερ του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Γουντς Χόουλ, υπογραμμίζουν ότι για τον λόγο αυτόν δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσο ακριβώς διοξείδιο του άνθρακα θα απορροφηθεί. 
Επίσης κανένας δεν μπορεί να προβλέψει - ούτε οι ίδιοι οι υπέρμαχοι της πρότασης - αν αυτή η παρέμβαση θα έχει ευρύτερες συνέπειες στη διατροφική αλυσίδα και στην ισορροπία των άλλων ωκεανών με ανυπολόγιστες συνέπειες για το οικοσύστημα. Αν, για παράδειγμα, τα θαλάσσια ρεύματα παρασύρουν πλούσια σε θρεπτικά συστατικά νερά προς τα βόρεια, σε περιοχές όπου ζουν ψάρια και άλλοι οργανισμοί που τρέφονται με αυτά, οι ωκεανοί αντί για πλουσιότεροι μπορεί να γίνουν άγονοι. » 
Ο Tim Barnett, φυσικός θαλάσσης στο Ινστιτούτο Ωκεανολογίας του Scripps, ανέφερε πως η σπορά σιδήρου σε μεγάλη κλίμακα, θα μπορούσε να μεταβάλλει την κρίσιμη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ της επιφάνειας της θάλασσας και των βαθύτερων υδάτων και να προκαλέσει δραματικές επιπτώσεις στη θαλάσσια ζωή.
Ακόμη και ο ο ωκεανογράφος Kenneth Coale που συμμετείχε στα επιτυχή πειράματα του 2002 δηλώνει επιφυλακτικός με αυτή την ιδέα : "Αυτό που δε γνωρίζουμε είναι εάν θα ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός ντόμινο, με αρνητικές συνέπειες για τον υπόλοιπο ωκεανό και την τροφική αλυσίδα". 
Ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός μιας και οι τεράστιες ποσότητες πλαγκτόν, εκτός από το CΟ2, καταναλώνουν και θρεπτικά συστατικά. Υποθαλάσσια ρεύματα μεταφέρουν ποσότητες νερού από το Νότιο Ωκεανό προς τα βόρεια, σε περιοχές όπου κοπάδια ψαριών τρέφονται κυρίως με αυτά τα συστατικά. 
Όπως δηλώνει Kenneth Coale : "Εμπλουτίζοντας αυτή τη θαλάσσια περιοχή με σίδηρο για να μειώσουμε το ατμοσφαιρικό CΟ2, ίσως άθελα μας να εξαλείψουμε κάθε μορφή ζωής από τους ωκεανούς". 
Και ενώ οι επιστήμονες ανησυχούν, η εταιρεία Planktos Inc. δια μέσου του υποδιευθυντή της George Russ δηλώνει πως η εταιρία του έχει προβεί σε διαβουλεύσεις με πολλές κυβερνήσεις και ακολουθεί απλά την προηγηθείσα επιστημονική έρευνα και συνεχίζοντας δηλώνει η εταιρία του θα ρίξει τη σκόνη σιδήρου σε ανοιχτές διεθνείς θάλασσες κι έτσι δε χρειάζεται να πάρει άδειες. 
Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι άδικο ( !!!! ) να κατακρίνεται το σχέδιο αυτό μέσω της γεωμηχανικής, δηλώνοντας συνάμα ότι η εταιρία του προσπαθεί απλώς να επαναφέρει τον ωκεανό σε μία «πιο οικολογική, φυσιολογική και ισορροπημένη κατάσταση». 
Συμπεράσματα
Η εταιρεία Planktos Inc. που υλοποιεί το σχέδιο Geritol, βγαίνει παραπονούμενη γιατί κατακρίνουν το σχέδιο της και απαντά πως δεν χρειάζεται άδεια από κανέναν 
(μάλλον ούτε για τους αεροψεκασμούς χρειάζονται άδεια ). Και αν όλα εξελιχθούν λάθος όπως ανησυχούν οι επιστήμονες ; Θα μας ξαναβγούν παραπονούμενοι από πάνω ότι τους ματιάσαμε το σχέδιο ; Διασπορά σιδήρου στους ωκεανούς, διασπορά αλουμινίου στην ατμόσφαιρα για να αντιμετωπιστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά όχι δέντρα στην ξηρά και μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα. Γιατί χρησιμοποιείται η γεωμηχανική ως λύση για τις κλιματικές αλλαγές ; Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα πλέον που δεν μένει άλλη λύση ; Μήπως μας αποκρύπτετε πληροφορίες σχετικά με το περιβάλλον ; Όπως δηλώνει συνεχώς ο Δρ. Νίκος Κατσαρός αν οι εφαρμογές αυτές γίνονται για το καλό της ανθρωπότητας γιατί δεν προτρέπουν όλη την επιστημονική κοινότητα να συνδράμει στην επίλυση του προβλήματος ; Για το σχέδιο Geritol δηλώνουν πως δεν χρειάζονται άδεια από κανένα. Για την διασπορά του αλουμινίου στην ατμόσφαιρα το κρατάνε κρυφό και παραπληροφορούν τον κόσμο με γελοίες εξηγήσεις.. Έφθασε η ώρα μηδέν για την γεωμηχανική. Να μας δώσουν απαντήσεις και 
εξηγήσεις. Και αν δεν είναι διατεθειμένοι να μας τις δώσουν, να τις πάρουμε εμείς, με συλλογική αντίδραση και πίεση προς όλους τους φορείς. 

ΠΗΓΕΣ 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου