Αλσος Ευελπίδων: να φέρω τις κάμερες;

 της Γιούλας Ράπτη

“Είμαι ένα άλσος. Εγκαταλελειμμένο. Όχι κάπου μακριά, στο κέντρο της Αθήνας. Μεταξύ Κυψέλης, Γκύζη και Εξαρχείων. Για πάρτη μου ερίζουν, χρόνια τώρα, δήμος, υπουργεία και διάφοροι άλλοι φορείς, αλλά σε λίγο θα χρειαστεί φορείο για μένα...

Στην μπροστινή μου άποψη, έχω τα Δικαστήρια της οδού Ευελπίδων και ως βιτρίνα με προσέχουν, με φωτίζουν και με ποτίζουν. Στη μεγαλύτερη έκτασή μου, όμως, έχω τα μαύρα μου τα χάλια. Οι δημότες που έρχονται εδώ βόλτα, με τα παιδιά τους ή με τα σκυλιά τους, ντρέπονται για την κατάντια, με λυπούνται και τα τελευταία χρόνια άρχισαν μόνοι τους να με προσέχουν. Κλάδεψαν τα ξερά κλαδιά, έβαλαν μόνοι τους μπρος τα ποτιστικά, προσπαθούν να με κρατήσουν καθαρό. Αλλά παρα λίγο να βρουν τον μπελά τους, γιατί ό,τι υπάρχει εδώ είναι δημόσια περιουσία-- που μπορεί να μην την προσέχει κανένας, αλλά δεν επιτρέπεται να μου κόψουν ούτε ένα ξερό κλαδί! Πρέπει να με αφήσουν να πεθαίνω και να μαραζώνω. Το Καλοκαίρι μάλιστα έκλεισαν και τις βρύσες, ως εκδίκηση στο λίγο πράσινο που μου είχε απομείνει. Οι δημότες είναι έξαλλοι, βαρέθηκαν να τηλεφωνούν στον Δήμο και την Διεύθυνση δασών. Ο μεν τους λέει ότι δεν του ανήκω πλέον, η δε ότι δεν με ανέλαβε ακόμη. Στο μεταξύ αργοπεθαίνω... (αργούν οι δημοτικές εκλογές? Έστω για λίγο νεράκι)!

.....

Δεν ξέρω τι θα έλεγαν τα δέντρα του Άλσους της Ευελπίδων, άλλωστε δεν ψηφίζουν...

Το “δεν υπάρχει κράτος” και το “θα φέρω τις κάμερες”, είναι δύο από τις φράσεις που σιχαίνομαι. Τα είπα και τα έκανα και τα δύο. Ήταν, αν θυμάμαι καλά το 2008, οι εκκλήσεις μας στον Δήμο δεν έπιαναν τόπο, είχαμε ακούσει και για τους “αντάρτες κηπουρούς” στο εξωτερικό και οργανωθήκαμε. Κλαδέψαμε, καθαρίσαμε, ποτίσαμε... και οι αρμόδιοι αρνήθηκαν και να πετάξουμε εμείς και να παραλάβουν εκείνοι τις στίβες με τα ξερόκλαδα. Το σουρεαλιστικό είναι ότι για τον κίνδυνο πυργκαγιάς τις ποτίζαμε κάθε μέρα!

Αφού αναφωνήσαμε όλοι μαζί ότι όχι απλώς δεν υπάρχει κράτος ή πολιτεία, αλλά είναι και εντελώς παράλογοι μέσα στην ανυπαρξία τους, περάσαμε στο δεύτερο μεγάλο “όπλο”. Ήρθαν οι κάμερες του Μέγκα, με αφορμή ένα κομμάτι που έγραψα τότε, στον Ταχυδρόμο. Η σύνδεση ήταν απευθείας και οι δημότες ασυγκράτητοι “στόλισαν” τον δήμαρχο, εκτονώνοντας την οργή τους (ήταν μάλιστα η εποχή που ο κ. Κακλαμάνης μιλούσε για πράσινες ταράτσες, οπότε υπήρξε και η σχετική ειρωνεία).

Και ω του θαύματος, εκεί που η δημοτική αρχή είχε αγνοήσει εκατοντάδες τηλεφωνήματα, υπογραφές και μέιλ δημοτών, έστειλε συνεργεία, καθαριστές, κηπουρούς και μετά από λίγο εμφανίσθηκε και ο κ. Κακλαμάνης για να παραστεί πανηγυρικά σε δεντροφύτευση... μικρών θάμνων (ανάμεσα σε πανύψηλα πεύκα και σε άσχετα σημεία!).

Η εικόνα, αν κάνετε μια βόλτα σήμερα είναι και πάλι θλιβερή: Τα δεντράκια έχουν όλα ξεραθεί, ο κηπουρός έχει παυθεί, τα φώτα είναι ελάχιστα, η καθαριότητα με το σταγονόμετρο και- ως κορύφωση της ...οικολογικής ευαισθησίας, έκλεισαν το Καλοκαίρι και τις βρύσες! Οι δημότες, επιμένουν και σαν να είναι στην παρανομία, ψάχνουν να βρούν από πού ανοίγουν οι βρύσες, συνδέουν σωλήνες, ενώνουν λάστιχα και βαρέθηκαν να τηλεφωνούν, πότε στον Δήμο και πότε στη Διεύθυνση Δασών. Η απάντηση της τελευταίας είναι “ότι το Αλσος περιήλθε και πάλι στο κράτος, αλλά λόγω ελλείψεως υποδομών και κονδυλίων για τη φροντίδα του, το θέμα έχει τεθεί στον Περιφερειάρχη με σκοπό να βρεθούν κονδύλια και να γίνει ο κατάλληλος σχεδιασμός”. Ζήσε Μάη μου..

Οσοι αντέχουν και ασχολούνται ακόμη, μου είπαν να θέσω δύο ερωτήσεις:

1. Προς το κράτος: Τι θα γίνει με αυτό το πάρε-δώσε; Το Αλσος παραχωρήθηκε πρώτη φορά στον Δήμο Αθηναίων το 1986. Εκτοτε, τρείς φορές, αναιρέθηκε η παραχώρηση, διότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι ο Δήμος δεν τηρούσε τους όρους προστασίας Δασών. Και το κράτος πώς σκέφτεται να τους τηρήσει; Και πότε;
   
   
2. Προς τον Δήμο: Εάν κ. Κακλαμάνη δεν μπορείτε να φροντίσετε ένα άλσος, από τα λίγα στο κέντρο της Αθήνας, για ποιά ποιότητα ζωής θα μας καλέσετε να σας ξαναψηφίσουμε; Και πόσο περήφανος νιώθετε για την αδιαφορία προς τις εκκλήσεις των δημοτών όλο το Καλοκαίρι;
   
   Και μια τρίτη ερώτηση προς εμένα: τι να κάνω; να φέρω (πάλι) τι κάμερες; ΠΗΓΗ http://www.protagon.gr