Η μεγάλη απογραφή των δασών.

 

Τον τελευταίο καιρό οι ειδήσεις που λαμβάνουμε από τα δάση του πλανήτη είναι απρόσμενα καλές, τουλάχιστον σε σύγκριση μ' αυτές που λαμβάναμε πριν από 10 ή 20 χρόνια. Σύμφωνα με μια έκθεση του ΟΗΕ που δημοσιεύτηκε πέρυσι, ο ρυθμός καταστροφής των δασών –με την υλοτόμηση ή την αποψίλωση για τη δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων ή ορυχείων– ήταν από το 2000 ως το 2010 κατά 20% βραδύτερος απ' ό,τι την προηγούμενη δεκαετία. Εκτεταμένα προγράμματα δενδροφύτευσης, ιδίως στην Κίνα, βελτίωσαν ακόμα περισσότερο το ισοζύγιο των απωλειών σε δάση.
Ωστόσο, η καταστροφή συνεχίζεται, ιδίως στις τροπικές περιοχές, και κάθε χρόνο αφανίζεται μια έκταση ανέγγιχτου, οικολογικά πολύτιμου δάσους στο μέγεθος της Ελβετίας.Τα περισσότερα απ' αυτά τα δέντρα καίγονται και ο άνθρακας που είναι αποθηκευμένος στο ξύλο τους γίνεται κυριολεκτικά καπνός. Εκτιμήσεις δείχνουν ότι η αποδάσωση εξακολουθεί να ευθύνεται για την εκπομπή περίπου 3,6 δισ. τόνων CO2 το χρόνο, το ένα όγδοο των συνολικών ανθρωπογενών εκπομπών.
Στη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του ΟΗΕ τον περασμένο Δεκέμβριο στο Κανκούν του Μεξικού οι συμμετασχόντες κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με το πολυσυζητημένο πρόγραμμα REDD για τη Μείωση των Εκπομπών από την Αποδάσωση και την Υποβάθμιση των Δασών. Η βασική ιδέα είναι να πληρώνουν οι πλούσιες χώρες προκειμένου να διατηρούνται τα δάση στις φτωχές, κάτι που μπορεί να τις συμφέρει περισσότερο από το να μειώσουν τις δικές τους εκπομπές άνθρακα.
Μέχρι στιγμής, βασικό εμπόδιο ήταν η απουσία κάποιας αξιόπιστης μεθόδου μέτρησης του άνθρακα που αποθηκεύεται στα διάφορα δάση χωρίς την εξονυχιστική επιτόπια εξέταση κάθε συγκεκριμένης περιοχής. Εδώ ακριβώς έρχονται αρωγοί οι χάρτες που απεικονίζονται στο άρθρο. Δημιουργήθηκαν από μια ομάδα με επικεφαλής τον Γκρέγκορι Άσνερ, από το Ινστιτούτο Κάρνεγκι, ειδικό στην οικολογία των τροπικών περιοχών. Οι δορυφόροι μπορούν να καταγράψουν τις απώλειες δασών αλλά όχι και το αν πρόκειται για αρχέγονα δάση ή όχι δάση. Η ομάδα του Άσνερ έχει σήμερα τη δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο, επιθεωρώντας το δάσος από αέρος με το lidar. Η συσκευή αυτή εκπέμπει μια ακτίνα υπέρυθρου λέιζερ προς το έδαφος, με συχνότητα 100.000 φορές το δευτερόλεπτο, και καταγράφει πόσο χρόνο χρειάζεται για να επιστρέψει. Ένα μέρος της ακτίνας ανακλάται στο θόλο του δάσους, ενώ ένα άλλο φτάνει ως το έδαφος. «Είναι κάτι σαν τη μαγνητική τομογραφία» λέει ο Άσνερ. Μπορούμε να υπολογίσουμε όχι μόνο το ύψος του θόλου αλλά και την τρισδιάστατη δομή του δάσους» και κατά συνέπεια πόσο άνθρακα αποθηκεύει. Χρειαζόμαστε βέβαια και μετρήσεις εδάφους για να διασταυρώνουμε τα αποτελέσματα του lidar, λέει ο Άσνερ, αλλά και τους δορυφόρους, που μας δίνουν την ευρύτερη εικόνα. -Μάικλ Λέμονικ.
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ: CARNEGIE AIRBORNE OBSERVATORY, CARNEGIE INSTITUTION FOR SCIENCE. NGM MAPS

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ

http://www.nationalgeographic.gr/